Zie je ze voor je? Die worteltaartetende malloten die streakend over je scherm rennen, die vol overgave een circusvoorstelling verstoren of een paar duizend nertsen de snelweg opjagen. Je kunt ervan vinden wat je wilt. Ik heb er niks mee. Maar ze doen het wel uit (doorgeschoten) dierenliefde en niet voor zichzelf.

Dat kun je niet zeggen van mensen, die er hun brood mee verdienen of van organisaties die er hun bestaansrecht aan ontlenen. Soms denk ik wel eens dat het dierenwelzijn voor hen een middel is i.p.v. het doel. Kijk nou eens naar de Partij voor de Dieren. Met het afserveren van Esther Ouwehand in niet openbare partijprocedures, hun steun aan zgn. natuurlijk laten kreperen van dieren in de Oostvaardersplassen en hun banden met andere “dierenvrienden” in sectarisch getinte kerkgenootschappen tonen ze wat mij betreft aan dat Nederland (inclusief de dieren) beter af is zonder deze pukkel in het politieke landschap.
En dan zijn er natuurlijk nog de fondsenwervers. Gatverdegatver! Met misselijkmakende (dure) tv-spotjes troggelen ze vooral aardige/lieve mensen geld af. Beelden van verwaarloosde vaak jonge, maar altijd zeer aaibare dieren worden vermenselijkt door woorden als moeder en zusje in de ingesproken huilverhalen op te nemen. Alsof dat met 5 euro per maand op te lossen is.
Overigens kun je met diezelfde 5 euro een kind in Afrika redden. Maar ja, dat spreekt natuurlijk minder aan. We hebben immers een hondje in een mandje bij de bank liggen en geen negertje. Dus dat is veel verder weg.
Rode kaart voor alle doorgeschoten dierenvrienden.
Knalrode kaart voor de commerciële dierenvrienden.