Milly Boele is dood. Het is de vraag of iemand behalve de dader dat had kunnen voorkomen.
En toch moeten we ons die vraag stellen. In het belang van toekomstige Milly’s bijvoorbeeld.

De politie heeft geen directe actie ondernomen, omdat de regel is, dat pas na ommekomst van tijd een verdwijning een vermissing wordt. Niet onlogisch, als je bedenkt hoeveel pubers “kwaad” van huis weglopen en bij het eerste gevoel van honger, dorst of slaap zich weer bij hun ouders melden. Je kunt in die gevallen niet altijd meteen een heel politie-apparaat in de benen helpen.
Toch kan zo’n regel nooit meer zijn dan een richtsnoer voor het handelen. Bijzondere omstandigheden en/of aanwijzingen kunnen reden zijn om van de regel af te wijken.
Maar als je zo’n besluit neemt neem je wel een risico! Als je de regel volgt hoef je je immers niet te verantwoorden. Als je ervan afwijkt wel!
In het geval van Milly moet je constateren dat het volgen van de regel een stompzinnig besluit is geweest. Je had met 4 dienders en een hond binnen een half uur elk huis kunnen bezoeken waarvan de bewoner als “buurman” gekenmerkt kan worden.
Dat is geen gemakkelijk “achteraf-praatje” (met de kennis van nu, heet dat tegenwoordig), maar een objectieve constatering van een beoordelingsfout.

Het doet mij denken aan het beeld van een politie-agent die een kind aan de overkant van de straat in het water ziet vallen, maar wacht met oversteken om het kind te kunnen redden tot het voetgangerslicht op groen springt.

Mijn medeleven gaat uit naar Milly’s achterblijvers.
Mijn rode kaart gaat naar degene die risicoloos de regeltjes heeft gevolgd.