Met enige regelmaat lezen we in de krant dat er een grote criminele organisatie is opgerold. Mensensmokkelaars, mensenhandelaars, drugsdealers en ga zo maar door. Een prachtig resultaat en menig korpschef staat bij het bekendmaken van dergelijk goed nieuws vooraan om de pers te woord te staan.

Maar wat nu als het gepleegde feit minder zwaar van aard is. Een simpele diefstal bijvoorbeeld. Neem nu het volgende incident. In mijn auto wordt ingebroken. Natuurlijk kunnen we in deze tijden via internet aangifte doen. Na alle gegevens via internet verstrekt te hebben hoorde ik een kleine twee uur later mijn email programma waarschuwen voor een nieuw ontvangen bericht. Jawel, daar was mijn aangifte. Maar wat schetst mijn verbazing, ook een brief waarin vermeld stond dat er onvoldoende aanknopingspunten waren voor verder onderzoek. TWEE UUR na het melden.

Natuurlijk weet ik dat dit inmiddels een geaccepteerde gang van zaken is maar moeten we dit wel accepteren. De kern van een effectief afschrik beleid is het consequent opleggen van een stevige straf. En om over te gaan tot het straffen van iemand is een verdachte en daarmee dus een stevige opsporingscomponent nodig. Alleen handhaven gaat niet werken daar de kans iemand op heterdaad te betrappen bijzonder klein is.

Zolang we deze opsporingscomponent niet hebben, hebben plegers van kleine criminaliteit dus vrij spel in Nederland. Hier is de oplossing. Maak iedere gemeente verantwoordelijk voor een aantal kleine, veelvoorkomende feiten. De gemeente kan vervolgens een aantal buitengewoon opsporingsambtenaren in dienst nemen die zich bezig houden met de opsporing van daders van kleine criminaliteit. Dit ontlast de politie en creëert werkgelegenheid.

Aangezien deze problematiek nog steeds niet is opgelost een rode kaart voor het ministerie van Binnenlandse zaken

Milly Boele is dood. Het is de vraag of iemand behalve de dader dat had kunnen voorkomen.
En toch moeten we ons die vraag stellen. In het belang van toekomstige Milly’s bijvoorbeeld.

De politie heeft geen directe actie ondernomen, omdat de regel is, dat pas na ommekomst van tijd een verdwijning een vermissing wordt. Niet onlogisch, als je bedenkt hoeveel pubers “kwaad” van huis weglopen en bij het eerste gevoel van honger, dorst of slaap zich weer bij hun ouders melden. Je kunt in die gevallen niet altijd meteen een heel politie-apparaat in de benen helpen.
Toch kan zo’n regel nooit meer zijn dan een richtsnoer voor het handelen. Bijzondere omstandigheden en/of aanwijzingen kunnen reden zijn om van de regel af te wijken.
Maar als je zo’n besluit neemt neem je wel een risico! Als je de regel volgt hoef je je immers niet te verantwoorden. Als je ervan afwijkt wel!
In het geval van Milly moet je constateren dat het volgen van de regel een stompzinnig besluit is geweest. Je had met 4 dienders en een hond binnen een half uur elk huis kunnen bezoeken waarvan de bewoner als “buurman” gekenmerkt kan worden.
Dat is geen gemakkelijk “achteraf-praatje” (met de kennis van nu, heet dat tegenwoordig), maar een objectieve constatering van een beoordelingsfout.

Het doet mij denken aan het beeld van een politie-agent die een kind aan de overkant van de straat in het water ziet vallen, maar wacht met oversteken om het kind te kunnen redden tot het voetgangerslicht op groen springt.

Mijn medeleven gaat uit naar Milly’s achterblijvers.
Mijn rode kaart gaat naar degene die risicoloos de regeltjes heeft gevolgd.